W dniu 1 czerwca 2009 r. pomiędzy kredytobiorcami, a Nordea Bank Polski S.A. doszło do zawarcia umowy o kredyt hipoteczny, na cele mieszkaniowe, niezwiązane z działalnością zawodową ani gospodarczą. Umowa miała charakter kredytu denominowanego walutą franka szwajcarskiego. W dniu 31 stycznia 2018 r. kredytobiorcy dokonali całkowitej spłaty kredytu.
W złożonym w dniu 9 listopada 2020 r. pozwie kredytobiorcy domagali się m.in. zasądzenia od banku PKO BP S.A. kwoty 241.312,22 PLN tytułem nienależnie pobranych rat kapitałowo-odsetkowych wynikających z nieważności umowy kredytowej wskazując, że w umowie kredytowej znalazły się liczne zapisy stanowiące klauzule niedozwolone, rażąco naruszające ich interesy jako konsumentów, a dotyczące mechanizmu przeliczeniowego kredytu względem kursu franka szwajcarskiego. Zgodnie z umową kredytową bank uprawniony był do stosowania własnych kursów waluty obcej tak przy wypłacie, jak i przy spłacie kredytu, a ponadto nie poinformował rzetelnie kredytobiorców jako konsumentów o zasadach przeliczania kredytu. Zawarte w umowie kredytowej niedozwolone postanowienia umowne powodowały brak równowagi stron umowy, rażąco naruszały interesy kredytobiorców skutkując nieważnością umowy kredytu w całości.
Po złożeniu przez Kancelarię PZL w toku postępowania przed sądem I instancji szeregu pism procesowych oraz odbyciu rozprawy, Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie w pełni podzielił argumentację kredytobiorców w zakresie nieważności umowy kredytowej oraz braku przedawnienia roszczeń kredytobiorców i wyrokiem z dnia 16 lutego 2022 r. uwzględnił powództwo w całości zasądzając na rzecz kredytobiorców kwotę 241.312,22 PLN tytułem nienależnie pobranych rat kapitałowo-odsetkowych wynikających z nieważności umowy kredytowej oraz 11.834,00 PLN tytułem zwrotu kosztów procesu.
W uzasadnieniu wyroku sąd I instancji wskazał m. in., iż umowa kredytu jest w całości bezwzględnie nieważna a co za tym idzie, między stronami nie istnieje stosunek prawny jaki miałby wynikać z umowy oraz podkreślił, że bezwzględnej nieważności umowy kredytu upatrywać można nie tylko w oparciu o regulacje prawne Unii Europejskiej, ale również w oparciu o ustawodawstwo krajowe.
W pierwszym rzędzie podstawę do stwierdzenia nieważności umowy kredytu stanowiły art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich oraz art. 3851 KC. Ponadto, umowa kredytu była nieważna także przy zastosowaniu art. 58 § 1 KC w zw. z art. 3531KC, jak również w oparciu o art. 58 § 2 k.c. Sąd podkreślił również m. in., że postanowienia umowy niewątpliwie nie były indywidualnie negocjowane, albowiem zostały sporządzone przez bank wcześniej w postaci wzoru umowy i tabeli, zaś powodowie w żaden sposób nie mieli wpływu na ich treść. Ponadto, zapisy umowy kredytowej stanowiły nieuczciwe warunki umowne, o których mowa w art. 3 ww. dyrektywy, ponieważ powodują znaczącą nierównowagę wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta.
Bank wniósł apelację od wyroku sądu I instancji wskazując na szereg rzekomych naruszeń prawa procesowego oraz materialnego, a także w dalszym toku postępowania apelacyjnego podjął bezskuteczne (z uwagi m.in. na całkowitą spłatę kredytu przez kredytobiorców) próby podniesienia zarzutu zatrzymania.
Po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 1 marca 2023 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie w pełni podzielił stanowisko zaprezentowane przez Kancelarię PZL w toku postępowania apelacyjnego, zarówno w zakresie prawidłowości stwierdzenia przez sąd I instancji całkowitej, bezwzględnej nieważności umowy kredytowej, jak i całkowitej bezzasadności bezskutecznie podniesionego przez bank zarzutu zatrzymania oraz oddalił w całości apelację banku i zasądził na rzecz kredytobiorców kwotę 8.100,00 PLN tytułem zwrotu kosztów procesu.
Kredytobiorców w sporze reprezentowała adwokat Aleksandra Zeuschner.